فناوری لیدار امروزه کاربردهای فراوانی پیدا کرده است و علاوه بر خودروهای خودران، در نقشه برداری از شهرها، باستان‌شناسی، ربات‌های امدادگر و حتی جاروبرقی‌های خودکار، استفاده می‌شود.فناوری لیدار بیش از نیم‌قرن سابقه دارد.
بنابراین نمی‌توان عنوان یک دستگاه جدید را برای آن به کار برد؛ اما پیشرفت سایر فناوری‌ها کاربردهای جدیدی در صنایع موختلف برای لیدار ایجاد کرده است.
لیدار (Lidar) مخفف عبارت تشخیص و اندازه‌گیری فاصله با استفاده از نور (Light detection and ranging) است و اولین بار در سال ۱۹۶۰ روی هواپیما برای پایش سطح زمین به کار گرفته شد.
این فناوری از نور برای اندازه‌گیری فاصله اجسام استفاده می‌کند. برای درک بهتر می‌توان لیدار را شبیه روش دلفین‌ها در تشخیص موانع دانست، با این تفاوت که دلفین‌ها از امواج فراصوت برای این‌کار استفاده می‌کنند و لیدار از امواج الکترومغناطیس (لیزر). لیدار یک موج لیزری ارسال و منتظر می‌شود تا این موج به مانع برخورد کند و بازگردد، سپس با اندازه‌گیری زمان رفت و برگشت فاصله آن نقطه تا خود را محاسبه می‌کند. بنابراین با تاباندن لیزر به تمام نقاط اطراف خود می‌تواند تصویری سه‌بعدی از محیطی که در آن قرار دارد رسم کند. برتری لیدار نسبت به رادارها و امواج فراصوت استفاده از لیزر است که تلفات بسیار ناچیزی دارد.
البته مانند سایر فناوری‌ها، لیدار نیز بدون ایراد نیست. ساخت این حسگرها در تولید انبوه هم گران‌قیمت تمام می‌شود و از سوی دیگر وابستگی لیدار به ارسال و دریافت بازتاب نور لیزر آن را در شرایط آب‌وهوایی ناپیدار و مه غلیظ دچار ضعف می‌کند. همین موضوع باعث شده هنوز هیچ خودروی خودرانی وارد بازار نشود. سازندگان این خودروها در حال تلاش برای رفع ایرادهای آن یا استفاده از سایر فناوری‌های جایگزین هستند.
